Gentse Feesten Debatten
NTGent // 14u00
“Het huis staat in brand, maar de brandweer wil niet blussen”
Waarom werden tussen het eerste rapport van de Club van Rome (1972) en de politieke blahblahblah in Glasgow (2021) de “grenzen aan de groei” genegeerd?
Moderator: Eric Goeman (sociaal activist – initiatiefnemer Gentse Feesten Debatten)
Sprekers: Dirk Draulans (bioloog en Knack redacteur), Leida Rijnhout (Fair Trade Enterprises), Jolien Paeleman (Extinction Rebellion), Aviel Verbruggen (Em. Prof. Milieukunde UAntwerpen), Nic Balthazar (TV en filmmaker, klimaatactivist), Ludo De Witte (ecosocialist, socioloog en auteur van o.a. “Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op: het kapitalisme versus de aarde”, EPO), Wim Van Lancker (professor sociaal werk en sociaal beleid, verbonden aan het Centrum voor Sociologisch Onderzoek, KU Leuven), Louise Hoon (Wetenschappelijk medewerker Denktank Minerva en politicoloog VUB), Thomas Rotthier (auteur, SKEPP-lid en mede-oprichter van ecomodernisme.be)
Veertig jaar geleden, in 1972, lanceerde de Club van Rome een eerste rapport dat de wereld wees op de komende ramp indien we de milieuvernietiging niet zouden stoppen. Even leek het of de wereldleiders zouden luisteren, maar de economische belangen waren sterker en we gingen verder “business as usual” en werden steeds afhankelijker van fossiele brandstoffen.
Daardoor werd de weg vrijgemaakt voor allerlei groene profeten die de collectieve actie ombogen naar individuele gedragsverandering. Een beter milieu begon ineens bij jezelf, zo leerden we. Veel heeft het niet geholpen, want twintig jaar later blijven de temperaturen stijgen, diersoorten uitsterven en stevenen we af op onvoorstelbare rampspoed.De politieke klasse, als dienaars van het kapitaal, houden ons gevangen in de beloftes van persoonlijke gedragsverandering en technologische innovatie, terwijl echte verandering begint bij politieke actie. Niet bij de aanschaf van een Tesla, maar bij het investeren in het openbaar vervoer. Niet bij een bekering tot veganisme, maar bij het afschaffen van intensieve veehouderij.
Enkele jaren geleden wezen de klimaatjongeren, op initiatief van Greta Thunberg die de blahblahblah van wereldleiders doorprikte en ontmaskerde als veel geblaat zonder wol, ons de weg van actie van onderop gewapend met de feiten van de wetenschap.
Word het niet dringend tijd om de ecologische ontwrichting met eenzelfde urgentie te behandelen als de voorbije coronapandemie. maar vooral de echte verantwoordelijken, de fossiele industrie, haar aandeelhouders en hun lobbygroepen ter verantwoording te roepen en de pas af te snijden? “Een beter milieu begint niet bij jezelf, maar bij collectieve politieke actie” klinkt misschien vandaag als een provocatie maar is misschien de laatste uitweg en het antwoord 40 jaar na de Club van Rome?
“Het huis staat in brand, maar de brandweer wil niet blussen”
Waarom werden tussen het eerste rapport van de Club van Rome (1972) en de politieke blahblahblah in Glasgow (2021) de “grenzen aan de groei” genegeerd?
Moderator: Eric Goeman (sociaal activist – initiatiefnemer Gentse Feesten Debatten)
Sprekers: Dirk Draulans (bioloog en Knack redacteur), Leida Rijnhout (Fair Trade Enterprises), Jolien Paeleman (Extinction Rebellion), Aviel Verbruggen (Em. Prof. Milieukunde UAntwerpen), Nic Balthazar (TV en filmmaker, klimaatactivist), Ludo De Witte (ecosocialist, socioloog en auteur van o.a. “Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op: het kapitalisme versus de aarde”, EPO), Wim Van Lancker (professor sociaal werk en sociaal beleid, verbonden aan het Centrum voor Sociologisch Onderzoek, KU Leuven), Louise Hoon (Wetenschappelijk medewerker Denktank Minerva en politicoloog VUB), Thomas Rotthier (auteur, SKEPP-lid en mede-oprichter van ecomodernisme.be)
Veertig jaar geleden, in 1972, lanceerde de Club van Rome een eerste rapport dat de wereld wees op de komende ramp indien we de milieuvernietiging niet zouden stoppen. Even leek het of de wereldleiders zouden luisteren, maar de economische belangen waren sterker en we gingen verder “business as usual” en werden steeds afhankelijker van fossiele brandstoffen.
Daardoor werd de weg vrijgemaakt voor allerlei groene profeten die de collectieve actie ombogen naar individuele gedragsverandering. Een beter milieu begon ineens bij jezelf, zo leerden we. Veel heeft het niet geholpen, want twintig jaar later blijven de temperaturen stijgen, diersoorten uitsterven en stevenen we af op onvoorstelbare rampspoed.De politieke klasse, als dienaars van het kapitaal, houden ons gevangen in de beloftes van persoonlijke gedragsverandering en technologische innovatie, terwijl echte verandering begint bij politieke actie. Niet bij de aanschaf van een Tesla, maar bij het investeren in het openbaar vervoer. Niet bij een bekering tot veganisme, maar bij het afschaffen van intensieve veehouderij.
Enkele jaren geleden wezen de klimaatjongeren, op initiatief van Greta Thunberg die de blahblahblah van wereldleiders doorprikte en ontmaskerde als veel geblaat zonder wol, ons de weg van actie van onderop gewapend met de feiten van de wetenschap.
Word het niet dringend tijd om de ecologische ontwrichting met eenzelfde urgentie te behandelen als de voorbije coronapandemie. maar vooral de echte verantwoordelijken, de fossiele industrie, haar aandeelhouders en hun lobbygroepen ter verantwoording te roepen en de pas af te snijden? “Een beter milieu begint niet bij jezelf, maar bij collectieve politieke actie” klinkt misschien vandaag als een provocatie maar is misschien de laatste uitweg en het antwoord 40 jaar na de Club van Rome?